بسمه تعالی

"مادر"

آنکه عمری پی ما بودخودش تنها بود  

اشک در دیده و اندر دل او غوغا بود

مدت عمر که او سنگ صبور همه بود

کس ندانست چه دلخسته زدست ما بود

وقت خشم و غضب ما که صدا بود بلند

او در آن معرکه اصلاح گر دعوا بود

گر چه پشت همه را سختی ایام شکست

آن در افتاده زپا باز چه پا بر جا بود

مادری زارو پریشان زجفای ایام

رنج و غم بود که از چهره او پیدا بود

بود غمخوار هرآن کس که غمی داشت به دل

سینه اش ازغم و درد همه چون دریا بود

گرچه فرزند دل مادر بیچاره شکست

لیک او بود که دستش به دعا بالا بود

بود بیدار که فرزند بخوابد راحت

رنجهای شب و روزش همه جان فرسا بود

هست مادر به یقین جلوه ای از مهر خدا

  اون که در درج وفا گوهر بی همتا بود

گرچه شد پیرو زمین گیرو کسی قدر نداشت

لیک در نزد خدا حرمت او والا بود

هم نبی گفت که زیر قدمش هست بهشت

 هم خدا گفت به وصفش سخنی زیبا بود

گفت خالق که پس از طاعت من خدمت او

آنکه چو مرغ شباهنگ دل شبها بود

طالبی قدر ندانستی او رفت زدست

آنکه از بهر تو همچون جبل سینا بود